DWADZIEŚCIA PIĘĆ

PRZEPROWADZKA

* LIAM *

            Nie widziałem najmniejszego sensu jechać za nim, ale Annabel coś chciała mi przekazać. Coś ważnego. No cóż może bliźniaki już tak mają?

Wziąłem samochód odpaliłem i zadzwoniłem pod numer Chrisa. Nie odbierał. Może coś w tym jest? Zadzwoniłem do Daniela.

- Cześć, Annabel. Co jest? – Usłyszałem głęboki głos w słuchawce.

- Um… Dobry wieczór. Nazywam się Liam Payne. Dzwonię z telefonu Any. Czy Christopher dotarł do domu? – Spojrzałem na zegarek. 17.03 powinien już być.

- Nie. – Odparł Daniel.

- Dobrze… w takim razie czy mógłby mi pan podać adres, na który mam się kierować aby go znaleźć? Wyjechał ze spotkania, ponieważ musi spakować rzeczy aby się przeprowadzić. Zamieszkają w dom z Gangiem.

- Oczywiście. Rozumiem już podaję… ********.

- Jeżeli przyjedzie do domu proszę powiedzieć aby na mnie zaczekał.

- Jasne przekaże.

- Dzięki.

- Nie ma za co.

- Do widzenia.

- Do widzenia.

No to mamy problem. Jechałem pod podany adres i rozglądałem się na boki. Zauważyłem motor, ale nie był on ani przewrócony, ani potrącony. Bak też miał pełny, jak się okazało gdy wysiadłem z samochodu. Podszedłem w głąb lasu i tam dopiero znalazłem Chrisa, który leżał prawie nie oddychając na ściółce.

- Christopher! – Zawołałem.

- Li? Co ty tutaj robisz? – Był zły.

- Annabel poprosiła abym pojechał za tobą. – Tłumaczyłem się.

- To co Ci tak długo zajęło?

- Musiałem ją do kupy pozbierać, bo przyjęła uderzenie dla Eve od Styles.

- To dlatego… - Powiedział cicho.

- Co mówiłeś? – Nie rozumiałem go.

- Nic, nic. Jak się czuje.

- Jak wychodziłem z pokoju to ledwo mówiła, a oczu to w ogóle nie otwierała. Nie mogła oddychać tak jak ty teraz. Co Ci się stało?

- Yyy… Astma. – Rzucił szybko. Za szybko.

- Jasne. Nie chcesz to nie mów.

- Dzięki, bo trudno byłoby mi to wytłumaczyć.

- Haha, ok.

Wziąłem go pod rękę i wyprowadziłem z lasu. Kurcze kawał byka z tego chłopaka.

- Masz wodę? – Zapytał.

- Tak. Już Ci daję. – Zacząłem szukać w schowku jakiejś butelki. – Trzymaj. – Rzuciłem w jego stronę puszkę z napojem.

- Dzięki, życie mi ratujesz…

- Ha, no bez przesady.

- Jasne…

- Chodź jedziemy po wasze ubrania zostało nam niewiele czas, a dojazd od was troszkę zajmuje.

- Ychm, lecim na Szczecin.

- Nie zrozumiałem nic oprócz ychm.

- Takie powiedzonko.

- A okay.

Podróż minęła nam przyjemnie. Nie było już żadnych niepokojących spraw. Fajny z niego gość.

Gdy zajeżdżaliśmy pod Dom Gangu zapytał.

- Co Harry jest zdolny zrobić Annabel?

- Szczerze mówiąc to wszystko. Nie chcę nic mówić, ale on nie ma ograniczeń. Zawsze mówiła mu to Kate, ale jak zginęła w jednej z akcji… to było dawno nikt do tego nie wraca

… był bardzo zrozpaczony. Teraz po śmierci Bruna zasady dyktowała mu Aileen, ale jej serce podbił chyba Niall. – Gdy to usłyszał zacisnął szczęki i pięści. Weszliśmy do garażu. – Co tak reagujesz?

- Niall jest… był chłopakiem Annabel. – Wyszeptał.

- No to się porobiło… - Nie wiedziałem co powiedzieć.

- A żebyś wiedział…

Weszliśmy do domu i w salonie zastaliśmy jedną wielką kłótnię. Christopher postawił walizki w przedpokoju i ruszył biegiem do kręgu bijących się. Dorwał Harryego, złapał go za kark i podniósł do góry przyciskając do ściany. Jego stopy nie dotykały wykładziny. Wow.

- Coś ty jej zrobił?! – Wykrzyczał mu w twarz Chris.

- Ja nic. – Powiedział niewinne. – Sama się pchała pod kierunek napaści.

- Zrobiła to by ją ratować. – No tak powiedz mu jeszcze, że wiesz to ode mnie i będziemy mieć śliwkę pod okiem wszyscy pięcioro.

- Nie musiała. – Odparł beznamiętnie.

- A ty nie musiałeś bić Eve. Zamieńmy się. Ja będę tobą, a ty ofiarą, która sobie wybrałeś. Słuchaj nie podobasz mi się to masz wpierdol. – Dał mu w twarz, aż chrupnęło. Auć?

Zadawał mu cios za ciosem i chyba nie maił zamiaru przerwać.

- Christopher… - Jego ręka zatrzymała się w pół drogi na spotkanie z nosem Harryego, kiedy usłyszeliśmy szept Annabel.

- Ana… - Christophera już chyba przestał obchodzić Harry bo podbiegł…. Dosłownie prawie się na niej nie zatrzymał i porwał w ramiona siostrę.

- Jezu jak dobrze, że nic Ci nie jest.

- Tak się o ciebie bałam. – Powiedział w oczach mając łzy.

- Nie trzeba było…

- Wysłałam za tobą Liama…

- Zdążył w sam raz…

- Jakie to słodkie… - Powiedział z udawana słodyczą Harry.

- Jeszcze Ci mało?! – Zapytał Chris i rzucił się na niego z powrotem.