SIEDEM

PRZEBACZENIE

                        * CHRISTOPHER *

           

            Do Nialla nie było daleko, ale chciałem mieć to wszystko za sobą. Nie znoszę gdy jestem posprzeczany z siostrą. Na szczęście nie jestem sam, jest przy mnie Sue…

- Christopher, to jak to teraz będzie…?

- Co ma być?

- No z nami?

- No jak to co? Jesteśmy razem… No chyba, że nie chcesz?

- No wiesz? Jak w ogóle mogłeś tak pomyśleć?

- Więc będziesz moją dziewczyną?

- Już myślałam, że nie zapytasz. – Cała Sue.

- Osz ty, no wiesz co?

- Wiem, ale wiem jeszcze nie jedną interesującą ciekawostkę, którą chciałbyś usłyszeć…

- Na przykład…?

- Pierwsza: ja też Cię kocham…

- Co za wyznanie… - dostałem w makówkę – a to za co?

- Za to, że mi przerywasz. To nie jest gwóźdź programu.

- Okay, kontynuuj..

- Druga: dostała list od Rady i schodzę na Ziemię razem z wami.

- Zaczynam ich kochać… - zamachnęła się, ale byłem szybszy - … ale Ciebie bardziej.

- No masz szczęście…

- Mam, mam. Coś jeszcze?

- Tak, Annabel ma chłopaka…

- Że jak?

- No sam zobacz… - Wskazała w kierunku całującej się pary.

- Jak mógł?!

- Christopher, on ma do tego prawo. Ana nie jest na twoją wyłączność.

- No, ale mógł mnie uprzedzić…

- Mógł, ale nie musiał.

- Ech, masz rację.

- Naucz się panować nad gniewem, bo inaczej nigdy Ci nie zaufa i będzie się jeszcze bardziej bała.

- Dobra, ale ja tego nie kontroluje.

- Musisz, a teraz choć dowiemy się szczegółów…

- O nie, proszę Cię… Ja ta nie idę…

- Dlaczego? – No i weź jej to tłumacz.

- Tam jest moja siostra…

- No, o ile mi wiadomo właśnie z tego powodu tu lecieliśmy.

- … całująca się z moim kumplem!

Oj nie jest dobrze. Wdech i wydech. Stary, ogarnij się!

            Podeszliśmy do nich i zwróciliśmy ich uwagę chrząkając. Gdy Mała mnie zobaczyła w jej oczach pojawił się strach przeplatany paniką. Chciała uciec, ale skrzydła i ramiona Nialla sprytnie jej to uniemożliwiły. Byłem mu za to wdzięczny. No dobra to zaczynamy kabaret. Chwyciłem za rękę Sue…

- Widzę, że i ty siostra znalazłaś drugą połówkę? – Otworzyła szeroko oczy i dopiero teraz zauważyła, że tulę do siebie Anielicę.

- Tak… - Wyszeptała, nie potrafiąc ukryć uśmiechu.

Niall powałową ją w czubek nosa.

- Szczerze mówiąc z dwojga złego cieszę się, że jesteś to ty, Niall.

- No innego byś tłuk na kwaśne jabłko. – Czy on musi wszystko psu… Czy Annabel się śmieje?

- Ana, czy ty chichoczesz? – Sue nie mogła się powstrzymać

- Haha, tak.

- A mogę wiedzieć co Cię tak śmieszy? – Zapytałem naprawdę tego ciekawy, bo nie mogłem jej rozgryźć.

- Z tej sytuacji…

- Przepraszam, ale nie rozumiem… - No skoro Sue nawet nie ma pojęcia o co jej chodzi to może nie jest ze mną tak źle?

- Rozejrzyjcie się w jakiej sytuacji się znajdujemy.

Wszyscy się popatrzyliśmy na siebie i skojarzyliśmy o co chodzi. Teraz śmiali się już wszyscy. Przyszedłem ją przerosić, a skończyło się na wyznaniu miłości i kogo by tu ostatecznie zabić… A właśnie wracając do…

- Ana, ja chciałbym Cię… - Czy ona zawsze musi mi przerywać w takiej sytuacji?

- Nie przepraszaj Christopher, ale obiecaj, ż nigdy więcej nie będziesz takie przy mnie. – Uff.

- Obiecuje…

Wygrzebała się spod piór Nialla i wpadła w moje ramiona. Jest już dobrze. Myślałem, że będzie gorzej. Mała się rozpłakała. Ucałowałem jej czółko i spojrzałem na kumpla i dziewczynę. Wyszeptałem w nich stronę ciche:

- Dziękuję…

Oni tylko pokiwali głowami, że nie ma za co i przybyli sobie piątkę.

No tak zdradzony to jeszcze nie byłem. Oni to skubańcy wszystko wymyślili. A zresztą może to i dobrze. Obojgu nam przydał się taka lekcja przetrwania. Teraz a tylko nadzieję, że Niall nie zawiedzie mojej Annabel…