OSIEM

LATANIE

                        * ANNABEL *

           

            Po sprzeczce między mną a bratem nie było nawet śladu. Wszystko wróciło do normy. No prawie… mam chłopaka, a nie najlepszego przyjaciela. Chris ma dziewczynę, a nie przyjaciółkę. Tak się zastanawiam ile jeszcze Sue z nim wytrzyma… jest straszny nie poznaję własnego brata. Wszystko za nią robi.

Mam szczęście, że Niall taki nie jest… co prawda jest opiekuńczy i w ogóle, ale zna granice.

- Mam pomysł. Co wy no to abyśmy polecieli tam gdzie się wszyscy razem spotkaliśmy? – Niall i te jego genialne pomysły.

- Jestem za. – Głosowanie czas zacząć… jak zwykle pierwsza Sue

- Ja też. – Jak Sue to i Chris.

Wszyscy spojrzeli na mnie oczami pełnymi nadziei.

Mogłam odmówić?

Nie…

- Jestem przegłosowana, ale jest jeden problem, bo ja nad…

- Bo ty nadal nie potrafisz latać. – Dokończyli wszyscy razem za mnie.

- Tak… - Dlaczego ja muszę się tak czerwienić?

- Ej, Ruda to nic trudnego… - Niall próbował mnie pocieszyć.

- Jasne, to nie ty jesteś jednym Aniołem, który tego nie potrafi.

- Ale za to możesz być jedynym z najlepszych, którzy to robią jak się postarasz. – To mnie podniósł na duchu…

O kurka…

- Ja nie polecę, a jak spadnę i co będzie? – Tego nie przebiją…

- To Cię złapiemy, Kochana nic się nie martw. - Sue

Chyba właśnie zaczęłam.

Wszyscy na raz wstali i popatrzyli się na mnie jakbym była jakimś krasnoludem z blond brodą.

- No Mała, go, go, go! – Niall nie możesz sobie odpuścić?

- A raczej fly, fly, fly! – Kontynuował

Sue błagam pomóż!

* CHRISTOPHER *

- Dobra jak ktoś w końcu ma nauczyć ją latać to niech to będę ja.

- Chciałbyś, miałeś na to całe siedemnaście lat teraz moja kolej. – O nie Niall ze mną nie wygrasz.

- Gdzie dwóch się bije tam trzeci korzysta. Ja się tym zajmę… - Anie chyba ulżyło.

- Dzięki Kochanie, własnej siostry nie dasz dotknąć.

- Dam jak już będzie umiała latać.

- Powodzenia… - Cichy szept Małej skupił na niej całą naszą uwagę.

- Ej, skrzydła do góry dasz radę.

- Taa na pewno. – Jej drżący głos mówił sam za siebie.

- Ale ja mówię serio, skrzydła do góry. – Sue się nie poddawała.

Annabel poruszała piórami na skrzydłach i rozłożyła jedno – prawe – i drugie – lewe – dokładnie je oglądając.

Wow! Dopiero teraz widać jakie są piękne i potężne.

- Fi-fu-fiiu Mała, ale masz helikoptery. Nie wmówisz mi, że nie umiesz na nich latać. – Niall nadal swoje.

Ana posłała w jego stronę lekki i niepewny uśmiech. Zamachała skrzydłami.

- Bardzo dobrze Ruda, zrób tak jeszcze raz. – Chciałem, żeby poczuła wiatr jaki robią.

- Ale co mam jeszcze raz je rozłożyć?

- Nie… Masz nimi jeszcze raz zamachać tak jak przed chwilą. – Popatrzyła się na mnie jak na idiotę.

- O co Ci chodzi? – Nie wytrzymam z nią.

- No… bo… ty…

- Chrisowi chodzi o to abyś jeszcze raz wykonała taki sam ruch skrzydłami jak przed chwilą czyli tak… - Sue jako jedyna mądra w naszym gronie wpadła na pomysł, żeby to Młodej zademonstrować.

- Ja takiego czegoś nie zrobiłam…

- Zrobiłaś! – Odpowiedzieliśmy wszyscy chórem. – Zrobiłaś taki ruch. – Teraz to już wszyscy tak robiliśmy.

- To nie był ruch…

- A co to było? – Z niewiadomych powodów moja siostra się zaczerwieniła i spuściła głowę.

- Dowiemy się? – Sue drążyła dalej.

- To był dreszcz… dreszcz strachu. – Wszeptała, a raczej bezgłośnie powiedziała Ruda.

- Ej, ale nie masz co się wstydzić… my też się na początku baliśmy.

- Tak, ale wy się nauczyliście…

- Więc teraz nauczymy ciebie. Gdzie trzy głowy to nie jedna i jeszcze dochodzisz ty.

- Poddaje się mówcie co mam robić.

- Zamachaj nimi o tak… - Sue stanęła na wprost niej i zaczęła śmiesznie machać skrzydłami. Ku mojemu zdziwieniu Annabel powtórzyła to bezbłędnie.

- A teraz tak… - Zamachała pod innym kontem i już z trudem utrzymywała się na obłoku. Mała też zaczęła się unosić.

- Świetnie, ale otwórz oczy… Zamachaj nimi bardziej pionowo i poziomo na zmianę. – Powiem szczerze, że nie wiedziałem czy tego dożyję. Ona lata.

- Ty latasz … - Nie mogłem się od tego powstrzymać.

I musiałem jak zwykle wszystko spaprać. Gdy Mała mnie usłyszała otworzyła oczy i chyba nie uwierzyła, że to się naprawdę dzieje bo przestała machać skrzydłami i upadła na chmurę.

- Chris, czy ty nie umiesz siedzieć cicho?! – Upss, Sue jest zła…

- No umiem, ale nie powiesz mi, że teraz będziesz się zajmować opierniczaniem mnie, a nie chwaleniem Any…

- Brawo Kochanie! Spróbuj jeszcze raz.- Sue chyba mi odpuściła, ale to okaże się później.

- Ana, wyłącz myślenie. Otwórz oczy i uwierz, że to się dzieje naprawdę. – Może tak jej jakoś pomogę.
Mała się nie odezwała, ale ustawiła się jeszcze raz w tym samym miejscu i tak samo śmiesznie poruszyła skrzydłami. Sprawiała tym wrażenie jakby chciała sprawdzić, czy mięśnie na skrzydłach są rozluźnione. Uderzyła nimi o powietrze i jednym susem znalazła się wysoko w górze. Może Niall ma rację mówiąc, że będzie najlepiej latała. Straciliśmy ją z oczu.

- Sue, gdzie ona jest? – Spytał blondyn spanikowanym głosem.

- To tak: poleciała w górę potem na lewo, od tęczy skręciła na Drogi Rozstania, przy których chwilę się zachwiała, ale szybko odzyskała stery, poleciała po ostrym skosie do Źródełka Życia, ale tam wleciała w gęsty Obłok i straciłam ją z oczu póki nie wylądowała prawie na tobie hamując…

W tym momencie gdy Sue powiedziała trasę Any, ona z wielkiego rozpędu wyleciała z chmury i zatrzymała się na Niallu zwalając go przy tym z nóg. Teraz oboje leżeli u naszych stóp Niall roześmiany i przy okazji nieźle wystraszony a Ana niepewna i troszkę zdezorientowana.

- I jak się leciało? – Sue uprzedziła nas wszystkich.

- Fajnie… - Zdyszany głos Rudej zaspokoił nas wszystkich.

- Ej, ej, ej ja się tu o ciebie martwię gdzie ty latasz. Pytam się gdzie jesteś Sue. Ona mi tu całą twoją drogę prześwietliła. A ty sobie hamujesz na mnie zadowolona i zwalasz mnie z nóg. Mogłabyś mi chociaż dać buziaka na przywitanie… - Wszyscy opatrzyliśmy się krzywo na Nialla.

- Annabel on chyba za mocno przywalił głowa o chmurę, wiesz?

- Wiem, ale buziaka mu mogę dać.

- No weźcie nie przy ludziach… - Sue zaczęła mi zasłaniasz oczy.

- Tak wracając do tematu… - Niall zrobił przerwę, aby wstać z obłoku - … to mieliśmy lecieć na Wschodnie Wybrzeże.

- No to lećmy…

- Ana czy ja dobrze usłyszałem to co ty powiedziałaś… źle … czy ja … czy ty…?

- Możesz powtórzyć Ruda? – Moje próby złożenia jakiegokolwiek sensownego zdania przerwało pytanie Nialla.

- No powiedziałam, że możemy lecieć…

- Dobra tu się nie ma co zastanawiać, bo nam się rozmyśli dziewczyna jak mówi to, to robimy. – Sue jest chyba najbardziej rozgarniętą osobą w naszym towarzystwie.

~o~

Dziękuję, że czytacie moje wypociny, ale mimo to mam pytanie. Dużo jest Was tutaj, więc dlaczego tak mało komentarzy? Chciałbym wiedzieć, co uważacie o tym opowiadaniu, czego tutaj brakuje lub czegoś jest za dużo. Jak wy widzicie tą opowieść?