DZIEWIĘĆ

POWITANIE

* ANNABEL *

Musze powiedzieć, że latanie naprawdę dobrze mi wychodzi, ale nadal się tego boję.

Na naszym wypadzie do ulubionego miejsca dowiedzieliśmy się, że Niall przeczytał w tych swoich zapiskach o ty iż jestem w tym najlepsza ze wszystkich Aniołów. Czy temu wierzę?

Nie wiem. Niby one nigdy nie kłamią, ale jak na razie to nie jestem to ja.

            Niestety lub stety to już dziś. Dziś schodzimy na Ziemię. Jestem ciekawa jak tam jest.

No niby widzę ich zachowania i postępowania, ale nie mam pojęcia dlaczego tak robią i taką drogę życia obierają. Mam tylko nadzieję, że zdołam wypełnić powierzone mi zadanie. Jeszcze nie wiem co to będzie. Jak to będzie. Wszystkiego mamy się z Chrisem dowiedzieć dzisiaj.

Siedziałam na chmurze gdy koło mnie pojawił się Chris. Deja vu… czy co? Słońce zaczynało wschodzić.

- Już czas…

Oglądnęłam się za siebie, ale nigdzie nie widziałam przyjaciółki.

- Gdzie jest Sue?

- Nie idzie z nami, zastaje. W papierach pojawił się błąd. Jest od nas o pół roku starsza.

- Zaraz to ona powinna teraz być na dole.

- Tak, ale przegapiła swoją szansę, nie może już zejść na Ziemię. – Powiedział to drżącym głosem…

Wtuliła się w ciało brata i zaczęłam cicho nucić. Nawet nie wiem co to było, ale bardzo mi się podobało. Uśmiechnął się i pociągnął nosem.

- Nie płacz, przecież wrócimy tu jeszcze…

- Tak, wrócimy. Masz rację. Kurcze ale mazgaj jestem.

- To nie twoja wina. Pamiętaj, że jesteś Aniołem.

- Aniołem…

- No właśnie.

Siedzimy tak dalej żadne z nas się nie odezwało. Prawdopodobnie Chris tak jak ja przypomina sobie wszystkie dobre i złe chwile, które tu spędziliśmy. Jak znalazł nas Niall. Wyglądał wtedy na przybitego. Jak byliśmy wielokrotnie wzywani przez Radę. „No bo jak Bliźniaki to sprawiać kłopoty będą.”. Tak nam powiedzieli na pierwszym spotkaniu. Od tego momentu jak coś się źle działo to było na nas. Ale to nie prawda. Urodziny przyjaciół, nasze. Wszystkie imprezy, przyjęcia. Plotki i pogaduszki z Sue – szkoda mi jej. Wszystkie wspomnienia aż do dzisiaj. Kiedy razem z Chrisem wiemy co nas zaraz czeka.

Słońce jest już widoczne w całej okazałości, gdy Christopher podnosi się i pomaga mi wstać.

- Christopher, dlaczego nie ma Nialla?

- Nie wiem Mała. Może u coś wypadło.

- Nie możemy poczekać?

- Nie…

* NIALL *

Dlaczego właśnie dzisiaj?! Co ja im takiego zrobiłem?!

Dostałem list od Wielkiej Rady, że dzisiaj o wschodzie słońca do naszego grona przystąpi jakaś Lidia. Nawet nie wiem jak wygląda ta Lidia. Co ona będzie robić, że to nie może poczekać? Ja wiem co i jak, no ale bądźcie ludźmi moja dziewczyna schodzi na Ziemię, a ja się z nią nawet nie pożegnałem.

Dobra robotę czas zacząć. Zacząłem się rozglądać i zauważyłem drobną Anielicę o brązowych włosach. Nie powiem nawet ładna. Podfrunąłem bliżej.

- Cześć, jesteś Lidia? Prawda? – Nie jestem jeszcze w tym dobry. Początki zawsze mam najtrudniejsze. Zwłaszcza z Anielicami, bo z Aniołami to jeszcze jakiś temat jest.

- Tak, cześć. Ty jesteś?

- Nie przedstawiłem się? Jezu gdzie moje maniery… - Udawanie głupiego wychodzi mi chyba najłatwiej z tego wszystkiego. – Jestem Gwiazdą Polarną mów mi Niall.

- Miło mi cię poznać, Niall. Co to znaczy, że jesteś Gwiazdą Polarną?

- Mnie również jest miło, ale wszystkiego dowiesz się w swoim czasie. Nauczyłaś się już latać?

- Tak… chyba…

- Chyba to takie mocne słowo nie uważasz? – Uśmiechnąłem się do niej aby nabrał pewności siebie. Jest naprawdę nieśmiała. Tak jak Annabel…

- Uważam… - Odpowiedziała drżącym głosem.

- No to lećmy. – Wskazałem na kierunek, który obierzemy.

- Jasne, lecimy – Była bardzo niechętna jeżeli o to chodzi.

- Ej, Nowa co jest?

- Ja nie wiem czy da radę.

- Dasz… - Spojrzała na mnie oczami pełnymi nadziei.

- Mówisz?

- Ja to wiem. – Popatrzyła na mnie jakbym się z choinki urwał. – Choć lecimy. Rada na nas czeka…

            Lot nie trwał długo. Próbowałem jakoś ją zagadać. Mówiłem co i jak, gdzie się wszystko znajduje. Opowiadałem nawet o Aniołach, z którymi będzie miała styczność na co dzień.

Gdy dolecieliśmy otworzyłem wrota, bo ten kawał żelaza to w ogóle koło drzwi nie stał i zaprowadziłem nowo przybyłą do Archaniołów.

- Arcady, Marcuse, Raphaelu. – Przy każdym z członków Rady robiłem przerwę, aby skinąć głową na znak szacunku i powitania. – Oto nowo przybyła. Lidia.

- Lidio, to jest nasza Wielka Rada… - Miałem wrażenie, że chce uciec.

- Witaj Niallu, witaj Lidio. – Na znak, że przyjmuje powitanie kiwnąłem znowu głową. Lidii chyba nie wiedziała co odpowiedzieć, bo tylko zrobiła ukłon w stronę każdego z przedstawicieli.

- Lidio, jesteś pomocnicą Nialla – Gwiazdy Polarnej, będziesz mu pomagać i informować go o stanie wszystkich Łez-Gwiazd…

- Zaraz, że jak…? – O cholerka…. – Proszę o wybaczenie Arcady, ale, po co ona ma mi pomagać.

- Niallu, nadal nie nauczyłeś się szacunku wobec Rady… Lidia będzie Ci pomagać czy tego chcesz czy nie. – Gdy Rafael to powiedział, spojrzałem na Anielice. No bez jaj. Że ona ma pracować ze mną? Ech ta robota schodzi na psy.

- Wasza … Wielka Rado, czy ja mogę o coś spytać? – Lidia chyba nie wie jak się do nich odzywać

- Naturalnie… - pozwolił jej Marcus wcześniej łapiąc kontakt wzrokowy z towarzyszami.

- Co będzie należało do moich obowiązków? – Przynajmniej to już będę miał z głowy jak oni jej to wytłumaczą.

- Niall Ci powie… my też mamy swoje zajęcia i nie mamy na was czasu. Nasze Bliźniacze Anioły schodzą na Ziemię… - Arcady, chyba nie przyjmował tego do wiadomości.

- To znaczy, że nadal tu są? – Nie mogłem się powstrzymać.

- Tak, ale nie zobaczysz się z nimi, pokarzesz Lidii do będzie robić i jakie ma obowiązki… - Cholera… Nie wiedziałem, że potrafi on być taki ostry. Dlaczego?! Powiedźcie, dlaczego?!

- Jednak wolałbym się pożegnać z przyjaciółmi, jeżeli można oczywiście. – Nalegałem, bo przecież Ana to mi tego nigdy nie wybaczy.

- Jak bardzo Ci na tym zależy to proszę, ale ani chwili zwłoki później zajmujesz się pomocnicą. – Że jak? Kim? Nie rozumiałem polecenia Rafaela

- Przepraszam, ale nie rozumiem. Kim mam się zająć?

- No nowo przybyłą… - Ciągnął dalej.

- Ona ma imię! – Nie wytrzymałem. – Lidia! Ma na imię Lidia! – Wkurzyłem się, ale nie zdążyłem się poruszyć, bo uniemożliwił mi ich ochroniarz – Dimitry. W tym samym momencie do sali wszedł Christopher trzymający za rękę wystraszoną siostrę.

- Annabel… - Szepnąłem, a mój głos rozniósł się echem po całej komnacie.

- Niall… - zrobiła to samo tylko, że jeszcze ciszej. Wyrwała się bratu z objęć i wpadła w moje ramiona, a raczej wtuliła się we mnie, bo nadal miałem skrępowane ręce na plecach przez Dimitryego.

- Myślałam, że Cię już nie zobaczę. Czemu nie przyszedłeś o świcie? – Dopytywała się przytulona do mnie, a ja wtulałem głowę w jej włosy.

- Dostałem zadanie, nie mogłem, przepraszam. – Nie widziałem jak jej to wytłumaczyć…

~o~

I o to mi chodziło... przynajmniej w jednej kwestii. Dziękuję, że napisałyście - napisaliście co jest tutaj trochę nie tak.
Jeżeli chodzi o długość rozdziałów to z ich liczbą wzrośnie również treść, więc będą coraz dłuższe. Niall i Annabel? Hmm... No tu już będzie mały problem... : P