SZEŚĆ

NIEPEWNOŚĆ

* NIALL *

           

            Lecę pośród chmur. Obok leci Annabel. Śmieje się. Jestem chyba najszczęśliwszym Aniołem w Niebiosach. Ale zaraz coś jest nie tak… Przecież Ruda nie potrafi latać…

Nagle się zatrzymuję. Oglądam za siebie i nigdzie jej nie widzę. Patrzę w dół. Spada. Spada na ziemię. Zaczynam ją gonić. Szybciej i szybciej, ale nie mogę jej dogonić. Szepcze:

- Niall ratuj…

Nie mogę. Nie daje rady. Wtedy to się dzieje ktoś mnie łapie za klatkę piersiową i odciąga od niej. Krzyczę:

- Niee….

- Niall, obudź się. Niall! – Otworzyłem oczy. Widziałem jej przerażenie i troskę.

- Annabel…

- Jestem tu…

Dopiero teraz zdałem sobie sprawę, że ręce oplatające moją klatkę to delikatne dłonie Rudej. Chciała je zabrać, ale jej nie pozwoliłem. Chwyciłem jej rękę i przycisnąłem do mojej piersi. Ciekawy byłem jak zareaguje. Popatrzyła się najpierw na nasze dłonie, a później w moje oczy. Przybliżyła twarz do mojej i spytała:

- Co Ci się śniło?

- Że Cię straciłem…

- Straciłeś?

- Kocham Cię Annabel. Zawsze kochałem…

Zesztywniała.

- Ja… - Nie wiedziała co powiedzieć.

- Jeżeli nie jesteś gotowa ja poczekam. Do niczego Cię nie będę zmuszał, a jeżeli…

- Nie Niall, to nie oto chodzi. – Moją wypowiedź przerwał cichy szept Annabel.

- To o co?

- Też Cię kocham Niall… - Ja cię kręcę ona naprawdę to powiedziała?

- C… co?

- Kocham Cię Niall. Nie karz mi tego powtarzać.

Cała czerwona wtuliła twarz w zagłębienie mojej szyi. Rozwinąłem skrzydła i zacząłem się podnosić razem z Aną. Gdy już staliśmy naprzeciwko siebie zbliżyłem się do niej.

- Nawet nie wiesz ja się cieszę, że Ty też coś do mnie czujesz.

- Ja też. - Złapałem jej twarz w obie dłonie, a skrzydłami przytuliłem ją do własnego ciała. Zbliżyłem twarz do jej ust i spojrzałem w oczy.

- Mogę…? – Kiwnęła głową, a ja nie zastanawiając się dłużej delikatnie wpiłem się w jej usta. Od razu oddała pocałunek, ale to było tak delikatnie i niewinne, że prawie niewyczuwalnie. Znów byłem szczęśliwy ale już bardziej się nie da. Moje skrzydła świeciły blaskiem jakiego wcześniej nie wydziałem. Musiałem mrużyć oczy, żeby zobaczyć Annabel.

                                    * ANNABEL *

                      Ja cię kręcę. On naprawdę to zrobił. Pocałował mnie. Myślałam, że mu na mnie nie zależy, ale jednak się pomyliłam. Popatrzyłam w jego oczy, są naprawdę piękne. Jasne, niebieskie. Mają w sobie to coś co kocham. Nagle coś zaczęło świecić blaskiem. Niall zaczął mrużyć oczy. Zrobiłam to samo.

- Co się dzieje?!

- Nic, jestem szczęśliwy.

- Ale Twoje skrzydła świecą!

- Annabel właśnie to chce Ci pokazać… Ja jestem Gwiazda Polarną. Panem wszystkich Łez-Gwiazd.

- Ale jak to?

- Nie zastanawiałaś się nigdy nad tym, że nie dostałem zadania w wieku siedemnastu lat? Nie dziwiło się to, że zawsze gdy w Niebie pojawiają się nowe Anioły, ja znikam?

- Zastanawiało, ale Chris mówił, że zawsze wtedy wzywa Cię Rada.

- Między innymi tak jest, ale nie do końca. Bo widzisz, kiedy Anioły wynurzają się z bieli, ja po nie przychodzę i prowadzę przed Wielka Radę, tak jak… - Nie dałam mu skończyć.

- Tak jak to zdobiłeś ze mną i Chrisem.

- Tak…

Opuściłam głowę i spojrzałam w bok. Uniósł mój podbródek dwoma palcami. Spojrzałam na niego oczami pełnymi łez.

- Annabel, co jest?

- Tęsknię za Chrisem… - Rozpłakałam się, sama nie wiem dlaczego i przylgnęłam do niego całym ciałem.

Dlaczego nie zatrzymał Nialla, gdy odlatywaliśmy?

Czy uznał, że tak będzie lepiej?

- Ana, co zrobisz gdy się tu zjawi?

- Ja… ja nie wiem. Trochę się boje.

- Nie bój się. Jestem tu i Cię nie zostawię, zresztą Christopher to twój brat. Nic Ci nie zrobi.

Stanęłam na palcach i delikatnie musnęłam jego usta, chciałam się odsunąć, ale nie pozwolił mi na to. Przytrzymał mnie blisko siebie i nie odrywając moich ust od jego zaczął mnie całować. Powoli i delikatnie jakbym była z kruchego ciasta. Pogłębiłam pocałunek chociaż dobrze widziałam, że nie umiem całować. Niallowi to chyba nie przeszkadzało, bo uśmiechnął się podczas pocałunku i wyszeptał:

- Kocham Cię Annabel…

- Ja ciebie też…